Gedicht over schuldgevoel

 

Altijd De Schuld

Waarom ben ik altijd degene

die moet uitleggen, moet buigen, moet zwijgen?

Waarom voel ik me klein

terwijl ik zoveel probeer te dragen?

Ik adem fouten, alsof ze in mijn huid gegrift zijn.

Eén verkeerde stap en men zegt:

zag je wel, daar ga je weer.

Maar niemand vraagt waarom ik struikel.

Niemand ziet de storm in mij.

Ik schreeuw zonder geluid,

mijn stem verloren in muren van oordeel.

Iedereen praat, maar niemand luistert.

Iedereen eist, maar niemand vraagt:

hoe gaat het echt met je?

Ik zoek respect in lege ogen,

in gesprekken zonder ziel.

Ik wil geen perfectie,

ik wil erkenning —

voor wie ik ben, ondanks alles.

Ik ben niet gemaakt om altijd sterk te zijn.

Soms faal ik.

Soms zeg ik dingen verkeerd.

Soms doe ik pijn terwijl ik liefde probeer te geven.

Maar dat maakt mij niet minder mens.

Dat maakt mij echt.

Als jij in mijn hart kon kijken,

zou je zien dat ik niets liever wil

dan goed doen.

Dan waard zijn.

Dan gewoon... gezien worden.

Dus kijk eens dieper dan mijn fouten.

Luister verder dan mijn stilte.

En zie mij —

niet als probleem,

maar als iemand die leeft,

die leert,

die vecht voor iets simpels:

respect.